Aan het begin van de week las ik boven één van de rouwadverstenties voor René Gudde (denker des Vaderlands) deze uitspraak van hem………..
“Het leven is de moeite waard om eraan te klussen”
– René Gudde –
Een uitspraak naar mijn hart, omdat hij het praktisch maakt en licht. Maar ook omdat hij van iets uitgaat waar ik zo in geloof, n.l. dat er te ‘klussen’ valt…………..
De volgende dag ging ik ‘s-middags wandelen met een vriendin. Haar moeder was op dezelfde dag overleden als René Gudde. We hebben gewandeld, gepraat, zijn stil geweest en hebben uiteindelijk met een kop koffie stilgezeten aan de rand van het water, en zijn daar onderuit gezakt.
Ik realiseerde me daar weer hoe groot voor mij ook de valkuil is om maar door te ‘sjouwen’ in het leven; met m’n werk, vrienden, familie, relatie. En steeds vaker de verbazing te ervaren over hoe snel de tijd gaat.
Onderuit zittend, kijkend, kletsend en zwijgend aan het water realiseerde ik me weer hoe ik dat al een tijd te weinig heb gedaan.
Niet dat ik het druk heb gehad qua activiteiten, maar ik maakte me wel druk. Druk in een poging grip te krijgen op wat zich bij mij afspeelde.
En daar, aan het water, naast een vriendin die zoiets wezenlijks in haar leven meemaakte en me had verteld over hoe dat voor haar was en en hoe ze er mee aan het omgaan was, ervoer ik veel rust. Ik weet niet waardoor ik precies zo rustig werd. Het had iets te maken met een diep besef over hoe we, allemaal op onze eigen wijze, bezig zijn te leven. Ik voelde me verbonden met haar, niet doordat ik haar ervaring kende, allebei mijn ouders leven nog, maar wel verbonden in het leven zelf, waarin zij mij nu voorgaat in deze ervaring en waarin we zo allebei op onze manier bezig zijn om onze weg te gaan.
En alles wat er op dat moment was, was de gedachte: “hier zitten we dan, in ons leven, met alles er op en er aan, en het is goed nu”……… het water, de dieren, de lente die zichtbaar was in de natuur, de frisse lucht, de koffie en thee.
En dat gaf rust.
In combinatie met de uitspraak van René Gudde, werd het me nog meer helder hoe stilstaan zo’n belangrijk onderdeel is van dat ‘klussen’. Om te voorkomen dat het een ‘hele klus’ wordt, om te voelen welke klus genoeg geweest is, in welke klus je zin hebt en energie geeft en van welke klus je nieuwsgierig bent naar wat daar uit gaat komen. En omdat, onderuit, met de benen op tafel, het leven aanschouwend, er ook ruimte komt voor het voelen dat het gewoon goed is op dat moment.
Er komen vast veel gelegenheden om dat te beseffen, nu de natuur weer wakker wordt en wij wellicht ook weer vaker buiten zijn, met mensen die ons lief zijn in ons leven.
De zon op je huid, de natuur die zich laat zien, koffie, thee en elkaar.
Geniet er van!
Yvonne