Er ligt een nieuw kalenderjaar voor ons.
Voor mij toch altijd weer een moment om stil te staan bij de vraag: waar wil ik aan het einde van dit jaar op terug kunnen kijken? Waar wil ik dankbaar voor zijn en wat kan ik daar zelf aan bijdragen?
Naast een aantal persoonlijke wensen en ideeën brengt me dat, ergens diep in mij, toch ook altijd weer bij het verlangen om eígenlijk het liefste bij te willen dragen aan een betere wereld, om te zorgen voor vrede en geluk voor álle mensen.
Misschien herken je het, ook al weet je met je verstand dat dat niet reëel is, maar toch………
Als ik niet uitkijk kan ik blijven hangen in de machteloosheid die dat verlangen met zich meebrengt.
We krijgen zoveel mee in alle berichtgevingen over wat er allemaal plaatsvind in de wereld. Het is menselijk om mee te leven en eigenlijk het liefst iets te willen doen. Gisterenavond na het zien van de aanslag in Parijs merkte ik hoe het gevoel van machteloosheid weer werd gevoed en ook mijn angst. Beide gevoelens kunnen verlammend voor me werken.
Hieronder vind je 3 dingen die mij helpen om het verlammende gevoel te verminderen.
1. Eén van de meest waardevolle vragen die ik ken om weer meer vat te krijgen is:
Wat kan ik nu wèl doen?
Het werkwoord kan gaat over de capaciteiten die ik heb en kan gebruiken.
Ik, maakt dat ik me niet bezig ga houden met wat anderen zouden moeten doen, maar naar mijn eigen mogelijkheden kijk.
Het woord nu helpt me om naar de korte termijn te kijken.
Wèl, helpt me om me te richten op mogelijkheden.
En het woord doen maakt dat ik nadenk over welke actie ik kan ondernemen.
Op die manier vind ik vaak een wat.
Deze vraag helpt me uiteraard ook in meer persoonlijke situaties waar ik even geen vat op krijg.
2. Ghandi heeft ooit een opdracht gegeven die mij helpt om grote wereldproblemen terug te brengen naar mijn eigen invloedsfeer. Hij zei ………….
“wees de verandering die je wenst te zien in de wereld”
Wat een wijze uitspraak en pfffff ……wat een kunst vind ik dat. Maar mij helpt deze uitspraak elke keer weer om mij beeld te vormen van wat ik op kleine schaal kan doen. Soms wat groter in de vorm van workshops, trainingen of trajecten, maar vooral ook kleiner in hoe ik zou willen dat wij met elkaar en onszelf omgaan en daar zoveel mogelijk naar te handelen.
Eén van de kleinste dingen die ik vaak weer meer bewust ga doen als ik mezelf die vraag heb gesteld is vriendelijk zijn tegen, en glimlachen naar, de mensen die ik onderweg tegenkom. Dus straks als ik boodschappen ga doen let ik daar maar weer eens extra op.
Dat levert me over het algemeen veel groeten en glimlachen terug op en soms eerst een verbaasde blik. Dat soort kleine ontmoetingen en contact met ‘vreemden’ geeft me vaak weer meer energie en meer vertrouwen.
3. Een oefening die ik heb leren kennen via Harry Palmer helpt me om naar ‘ons mensen’ te kijken met
liefde en mededogen.
Als ik naar al onze verschillen in de wereld kijk of naar een mens waar ik het niet automatisch mee kan vinden, helpen de volgende gedachtes mij:
“Net als ik is deze persoon op zoek naar wat geluk in zijn/haar leven”
“Net als ik probeert deze persoon lijden in zijn/haar leven te vermijden”
“Net als ik heeft deze persoon ervaring met verdriet, eenzaamheid en wanhoop”
“Net als ik probeert deze persoon zijn/haar behoeftes te vervullen”
“Net als ik leert deze persoon over het leven”
We vullen deze behoeftes anders in, maar het helpt mij elke keer weer om te beseffen dat we met elkaar, zoals ik dat dan zeg, ‘in hetzelfde schuitje zitten’.
En wat een kunst kan het soms zijn om het te bevaren.
Ik wens jullie een energierijk en liefdevol jaar toe met veel bijzondere momenten en ontmoetingen en inspiratie van elkaar!
Ik ga boodschappen doen!
Lieve groet,
Yvonne